Αν ήταν η Νέα Δημοκρατία κυβέρνηση.

Του Μιχάλη Μπεκίρη

Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι μπορείς να κάνεις πολιτική με υποθέσεις. Η καθημερινή όμως συναναστροφή με φίλους της Νέας Δημοκρατίας και όχι μόνο με ωθεί στο να παραθέσω ορισμένες σκέψεις για τον προβληματισμό που εκφράζεται από πολλούς για το τι θα γινόταν αν αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα τα υιοθετούσε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Οι φράσεις που χρησιμοποιούνται από τους πολίτες είναι ενδεικτικές: «θα μας είχαν πάρει με τις πέτρες», «δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο», «ο κόσμος θα ήταν στους δρόμους», «θα είχε ήδη πέσει η κυβέρνηση». Τι απ΄ όλα αυτά συμβαίνει τώρα με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ;Δύο είναι οι συνιστώσες του ζητήματος: Πρώτον γιατί αυτά θα συνέβαιναν με κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Δεύτερον γιατί δεν συμβαίνει τίποτα απολύτως με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Προσπαθώντας να αναλύσουμε το ζήτημα οδηγούμαστε σε συμπεράσματα που με πρώτη ματιά ισχυροποιούν το πέρασμα του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία και αντίστοιχα αδυνατίζουν τη θέση της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή όμως είναι μια επιδερμική θεώρηση των πραγμάτων για τον απλούστατο λόγο ότι στις αντιδράσεις η έκφραση της κοινωνίας καθοδηγείται από τρίτους παράγοντες και όχι από την δική της ξεχωριστή αντίληψη για τα πράγματα.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι δύο είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που επηρεάζουν την κοινή γνώμη απέναντι σε πολιτικά ζητήματα: Η θέση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης και η στάση των συνδικαλιστικών φορέων. Τι παρατηρούμε όλους αυτούς τους μήνες που το ΠΑΣΟΚ άλλα υποσχέθηκε προεκλογικά, άλλα χωρίς την έγκριση των πολιτών έκανε με το μνημόνιο υποθηκεύοντας το μέλλον της Ελλάδος και των Ελλήνων και κανείς δεν ξέρει σε..................

 ποιο αρνητικό σημείο θα μας οδηγήσει στο κατήφορο στον οποίο με σχέδιο μας κατευθύνουν; Ότι τα διαπλεκόμενα συμφέροντα όπως εκφράζονται από τα ΜΜΕ καθώς και οι συνδικαλιστικοί φορείς, άλλοι με την ενεργό συμμετοχή τους και άλλοι με την διακριτική αποχή τους υποστηρίζουν με φανατισμό την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική. Αυτό είναι αρνητικό για τη Νέα Δημοκρατία. Πολλοί θεωρούν πως ναι. Η προσωπική μου άποψη είναι αντίθετη. Η παράταξή μας ποτέ δεν είχε ανάγκη εξωθεσμικά δεκανίκια για να στηρίξει την πολιτική της. Ήθελε, θέλει και πάντα θα επιδιώκει την απευθείας επαφή με την κοινωνία και με τον κάθε πολίτη ξεχωριστά χωρίς μεσάζοντες και χωρίς προστάτες. Γιατί για εμάς προέχουν οι αρχές και οι αξίες του τόπου και του λαού. Προστάτες και μεσάζοντες χρειάζονται οι ένοχοι, και εμείς ένοχοι όσο και να επιμένουν κάποιοι δεν υπήρξαμε ποτέ. Η μόνη ενοχή μας είναι η καθυστέρηση στη λήψη απόφασης για συμπεριφορές που προσβάλλουν και ότι ποτέ δεν διστάσαμε να πούμε την αλήθεια στον ελληνικό λαό.

Ένα είναι βέβαιο ότι η αλήθεια πάντοτε λάμπει, έστω και με καθυστέρηση. Συμβαίνει πολύ γρήγορα με τη θέση Σαμαρά για το μνημόνιο, συμβαίνει πιο αργά με την προεκλογική περίοδο του 2009 αλλά και την διακυβέρνηση Καραμανλή που είπε σκληρές αλήθειες, έκανε έργο, ζήτησε συναίνεση και συνάντησε την άρνηση και τον διασυρμό.