Σε βρόμικη ομηρία η νέα μικρά Ελλάς...Από το οικονομικό στο διπλωματικό Βατερλό

T

ο σήμερα είναι ήδη χειρότερο από το χθες και το αύριο προοιωνίζεται χειρότερο από το σήμερα για τη χώρα. Την εύθραυστη σχέση οικονομικής εξάρτησης από το ευρώ της Μέρκελ και το ΔΝΤ και γεωπολιτικής σύγκρουσης Τουρκίας - Ισραήλ καλείται να χειριστεί μια κυβέρνηση που έχει στιγματιστεί ανεξίτηλα ως ανίκανη και μια αξιωματική αντιπολίτευση απογοητευτικά αδύναμη. Σε «βρόμικη» ομηρία η νέα μικρά και μη έντιμη Ελλάς, με χαίνουσες πληγές μετά το δημοσιονομικό Βατερλό, βλέπει μοιραία να πλησιάζει το διπλωματικό Bατερλό του Γιώργου Παπανδρέου. Συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, που βεβαίως δεν θα γίνει με βάση τα ποσοστά από τη χάραξη ΑΟΖ που προκύπτει από το Διεθνές Δίκαιο, αλλά από διμερή διαπραγμάτευση. 

Άλλωστε, ο Αχμέτ Νταβούτογλου, στο διάσημο και εξαιρετικά σπουδαίο βιβλίο τουΣτρατηγικό βάθος, αναφέρει ότι «η πηγή του βασικού προβλήματος στο Αιγαίο είναι η αντίθεση μεταξύ της γεωλογικής και γεωπολιτικής πραγματικότητας και του τρέχοντος status quo. Σε αντίθεση προς το γεγονός ότι τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους είναι φυσική προέκταση της γεωλογικής δομής της χερσονήσου της Ανατολίας και προς τις γεω πολιτικές αναγκαιότητες που γεννιούνται από την παραπάνω κατάσταση, η πολιτική διανομή έγινε μέσω διεθνών συμφωνιών υπέρ της Ελλάδας, πράγμα που......
 υποδαυλίζει προβλήματα όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, η γραμμή FIR, οι περιοχές διοίκησης και ελέγχου και η στρατιωτικοποίηση των νησιών».

Της Ζέζας Ζήκου

Ο πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς, στη συζήτηση στη Βουλή για τα εθνικά θέματα, αναφέρθηκε στο «δόγμα Νταβούτογλου» και υποστήριξε ότι η επιδείνωση των σχέσεων Τουρκίας - Ισραήλ προσφέρει δυνατότητα μεγαλύτερης προσέγγισης της χώρας μας με το Ισραήλ χωρίς να αποστεί από την πάγια θέση της για το Παλαιστινιακό.

Ήδη τη σημασία και τη δυναμική των ιδεών Νταβούτογλου έχει αναλύσει ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός Sir Βασίλειος Μαρκεζίνης, με άρθρα, ομιλίες καθώς και στα δύο πρόσφατα βιβλία του, Επικοινωνιακή Διπλωματία και Διπλωματία Βάθους και Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα, τα οποία κυκλοφορούν από τον εκδοτικό οίκο Α.Α. Λιβάνη.

Δυστυχώς η κυβέρνηση με το Μνημόνιο έχει διαβρώσει το οικονομικό μέλλον της χώρας. Για τους περισσότερους ανάμεσά μας το μέλλον προβάλλει μουγκό και αβέβαιο, ίσως και ζοφερό. Επειδή όμως δεν νοείται συλλογική ανεντιμότητα ή ευθύνη, οι πολίτες βρίσκονται υπό το κράτος όχι μόνο απόγνωσης, αλλά και οργής. Η «αναγκαία» υποταγή στις συνταγές του ΔΝΤ και της ΕΕ σηματοδοτεί το τέλος, είτε βιαστικά είτε προφητικά, της κοινωνίας με την παραγωγή «τοπικών» μορφών ανεργίας, εξαθλίωσης ή βιαίας προλεταριοποίησης των παραδοσιακά αυτοαπασχολούμενων μικρομεσαίων στρωμάτων. Γιατί το πολιτικό σύστημα, τα κόμματα, τα πρόσωπα, οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες, που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, θα καταφέρουν κάτι καλύτερο στο μέλλον; Επειδή θα το επιβάλουν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, η Ένωση; Όχι βέβαια. 

Αν δεν μας πεθάνει και δεν πεθάνει και η ίδια, η χώρα στην οποία θα ζήσουμε θα είναι διαφορετική από εκείνη που γνωρίζαμε. Με αυτή την έννοια, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, το ιστορικό νόημα της τρέχουσας περιόδου μπορεί να συνοψιστεί στην προώθηση της παραγωγικής ανταγωνιστικότητας με την υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου εις βάρος των οποιωνδήποτε κοινωνικών κατακτήσεων και αδιαφορώντας για την επιβίωση της κοινωνικής συναίνεσης. Επειδή το επιβάλλουν το ΔΝΤ, η ΕΚΤ και η ΕΕ. Είναι προφανές πως οι ιθύνουσες ομάδες δεν δέχονται αλλαγές που θίγουν την εξουσία τους και τα συμφέροντά τους, η ιστορία των «εθνικών δανείων» και της ξένης βοήθειας είναι ακριβώς ιστορία κατασπατάλησης προς όφελος αυτών των κυρίαρχων ομάδων –για να διαιωνίζεται ο τρόπος που κυβερνούν και πλουτίζουν– γιατί άλλον δεν ξέρουν. Από την εποχή της UΝRΑ έως τα πακέτα Ντελόρ και τα ΕΣΠΑ, για να μείνουμε στα πρόσφατα παραδείγματα, αυτό συμβαίνει. 

Δυστυχώς η Αργεντινή δεν έγινε καλύτερη μετά την πρόσφατη χρεοκοπία της, ούτε η Ελλάδα μετά τις παλαιότερες: το 1893 ακολούθησε το καταστροφικό 1897, το 1932 παλινόρθωση και δικτατορία· υπάρχει κίνδυνος όχι μόνο «να μην τελειώσει η Μεταπολίτευση», αλλά να συνεχιστεί με χειρότερη μορφή. Σωτήριο θα ήταν να ξεφύγουμε από τον εθνικό αυτισμό που αποδίδει όλα τα κακά (εμφυλίους, δικτατορίες, ήττες, χρεοκοπίες) στους ξένους και να δεχτούμε ως αντικειμενική την αποτίμησή τους για τη θλιβερή κατάστασή μας. Και φυσικά είμαστε αυτό που βλέπει η Standard & Poor’s, η Moody’s και η Fitch στα ελληνικά ομόλογα: junk bonds, άχρηστα σκουπιδόχαρτα, που τα ξεφορτώνονται οι δανειστές μας και οι ευρωπαϊκές τράπεζες – γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα: τα ελληνικά ομόλογα δεν τα υποβάθμισαν σε επίπεδο junk οι κερδοσκόποι, τα υποβάθμισαν αυτοί που τα είχαν αγοράσει και άρχισαν να τα πωλούν όσο όσο, φοβούμενοι πως ίσως δεν πάρουν ποτέ τα χρήματά τους πίσω

ΠΗΓΗ