Γιατί δεν... περπάτησαν οι “συμπαραστάτες” - Πού οφείλεται η σχεδόν καθολική αποτυχία εκλογής τους σε ολόκληρη τη χώρα

Αν, για προφανείς λόγους, η προσοχή των κατοίκων της Δυτικής Ελλάδας επικεντρώθηκε στο γεγονός ότι δεν κατέστη δυνατό να εκλεγούν ούτε με τη δεύτερη ψηφοφορία τόσο Συμπαραστάτης του Δημότη στο μεγαλύτερο Δήμο της Περιφέρειας, την Πάτρα, όσο και Συμπαραστάτης του Πολίτη στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, μια προσεκτικότερη ματιά στο τι συνέβη στο σύνολο της επικράτειας αποδεικνύει ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις εξασφαλίστηκε η ευρύτατη συναίνεση, που απαιτείται από το νόμο, ώστε να υλοποιηθεί ο συγκεκριμένος -καινοφανής, για τα ελληνικά δεδομένα- θεσμός.

Αντίθετα, στη συντριπτική πλειοψηφία των δήμων και των περιφερειών, για τον άλφα ή βήτα λόγο (είτε διότι υπερίσχυσε το κριτήριο της πολιτικής αντιδικίας και αντιπαλότητας είτε διότι παρεισέφρυσαν στοιχεία προσωπικών αντιπαραθέσεων) δεν κατέστη εφικτό να φτάσουμε σε εκλογή τέτοιου είδους συμπαραστατών.

Πέραν, τώρα, του αν η μη εκλογή τους έχει ως συνέπεια να νιώθουν οι απλοί πολίτες ακόμη πιο ανυπεράσπιστοι, εν μέσω της λαίλαπας που σαρώνει καθημερινά μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις τους (με το επιχείρημα ή και με το άλλοθι της κρίσης), κάτι που είναι, πάντως, αμφισβητήσιμο, αφού το πιθανότερο είναι η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου να μην έχει αντιληφθεί τι.......

 ακριβώς συμπαράσταση θα μπορούσε να προσδοκά εκ μέρους τους, δεδομένο είναι το εξής: ότι ο συγκεκριμένος θεσμός επιβλήθηκε από την Ε.Ε. και όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η κυβέρνηση κάθε άλλο παρά με ενθουσιασμό τον υιοθέτησε.

Δαπάνη 100 εκατ. ευρώ το χρόνο

Και ναι μεν, για λόγους που εύκολα μπορεί κανείς να υποθέσει και να αντιληφθεί, δεν εξέφρασε δημόσια ενστάσεις και αντιρρήσεις, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως προσπάθησε να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της, για να τον αποφύγει. Και τούτο για οικονομικούς και μόνο λόγους.

Φτάνει μόνο να λογαριάσει κανείς ότι, σε καιρούς άγριας -έως και απάνθρωπης- λιτότητας, όταν οι κυβερνώντες προσπαθούν να βγάλουν κι από τη... μύγα ξίγκι, όταν περικόπτουν συντάξεις και επιδόματα πολυτέκνων, χηρών, αναπήρων κ.ο.κ., θα ήταν υποχρεωμένοι να βάζουν κάθε χρόνο στην... άκρη το άκρως σεβαστό, για τέτοια περίοδο... ισχνών αγελάδων, ποσό των 100 εκατ. ευρώ, περίπου, που αντιστοιχεί σε εκατοντάδες παχυλούς μισθούς για συμπαραστάτες του πολίτη, του δημότη και πάει λέγοντας, για τα γραφεία τους, τα τηλέφωνά τους κλπ., το πράγμα μάλλον θα άγγιζε τα όρια της πρόκλησης (στο σημείο αυτό οφείλουμε, ωστόσο, να διευκρινίσουμε, σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον, τον Ανδρέα Καράβολα, που είχε θέσει υποψηφιότητα για Συμπαραστάτης του Πολίτη, συγκέντρωσε 30 ψήφους στο Περιφερειακό Συμβούλιο, αλλά δεν κατόρθωσε να εκλεγεί, αφού δεν εξασφάλισε την απαραίτητη πλειοψηφία των 2/3, ότι ο πρώην δήμαρχος Πατρέων είχε ξεκαθαρίσει ότι θα αναλάμβανε τη συγκεκριμένη θέση αμισθί).

Τι, λοιπόν, θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση, προκειμένου να αποτρέψει την εφαρμογή του θεσμού; Μα, ακριβώς αυτό που έκανε! Δηλαδή, να τον αποδεχτεί πρόθυμα στα λόγια, αλλά να συνδέσει την υλοποίησή του με τόσο αυστηρές προϋποθέσεις, ώστε εξαρχής θα ήταν ολοφάνερο, για τον κάθε καλόπιστο παρατηρητή, πως είναι σχεδόν αδύνατο να εκπληρωθούν. Τι άλλο θα μπορούσε, άραγε, να σημαίνει η επιμονή στην εξασφάλιση των 2/3 των ψήφων, για την εκλογή των συμπαραστατών, γεγονός που στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων (όπως ήδη, άλλωστε, προαναφέρθηκε) οδήγησε σε αδιέξοδα;

Αν το καλοσκεφτούμε, πρόκειται για μια σύγχρονη εκδοχή της γνωστής και από τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο μεθόδου τού “στρίβειν διά του αρραβώνος”. Τασσόμαστε, δηλαδή, προφορικά υπέρ του θεσμού, αλλά, καλού κακού, φροντίζουμε να του βάλουμε και μια... τρικλοποδιά εν τη γενέσει του, μη τυχόν και... περπατήσει. Μήπως, όμως, στην προκειμένη περίπτωση, έτσι είναι καλύτερα;

ΠΗΓΗ