8η Μάρτη 2011: Αφορμή νέου ξεσηκωμού των γυναικών;

ΑΦΙΕΡΩΜΑ...

- «Οι κατοχικές δυνάμεις της τρόικας και η κυβέρνηση οδηγούν το λαό

    σε σύγχρονη φτώχεια».

- Ο Παλλαϊκός αγώνας ανδρών και γυναικών πρέπει είναι η απάντηση

  στο 4^ο Ράιχ.

«Ω, δεν είναι κρίμα ένα όμορφο κορίτσι σαν εμένα να πρέπει να το στέλνουν στο εργοστάσιο με μισθούς της πείνας και στο τέλος να πεθάνει;»

              τραγούδι βαμβακοεργατριών σε γυναικεία απεργία του 1836

   Σήμερα,  που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ:

-   ξεπουλά στα πολυεθνικά συμφέροντα τη γη, το νερό, το υπέδαφος, τον αέρα και τις δημόσιες επιχειρήσεις

-   καταργεί τις συλλογικές συμβάσεις, μειώνει τους μισθούς, διαλύει ασφαλιστικά συνταξιοδοτικά δικαιώματα

-   μετατρέπει την ΥΓΕΙΑ, την ΠΑΙΔΕΙΑ και τις συγκοινωνίες από κοινωνικά αγαθά σε αντιλαϊκές κερδοφόρες για το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο επιχειρήσεις

-    βρίζει το λαό αποκαλώντας τον «κοπρίτη», χαραμοφάη και τζαμπατζή.

Σήμερα, που η ανεργία αυξάνεται με ρυθμούς ρεκόρ (το επίσημο ποσοστό της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας αγγίζει το 15,5%, το πραγματικό φτάνει το 20% και προβλέπεται να το ξεπεράσει), οι γυναίκες και οι νέοι αποτελούν το μεγάλο ποσοστό των ανέργων αλλά και των ελαστικά απασχολούμενων.

Σήμερα, που-παρά τη στήριξη των μεγαλοεργολάβων της ενημέρωσης όλο και περισσότερο αποκαλύπτεται το ψέμα και η απάτη της κυβέρνησης Παπανδρέου: Το ξεπούλημα των εργαζόμενων, η χρεωκοπία των εργαζομένων, οι «θυσίες» που επιβλήθηκαν και επιβάλλονται, είναι για να σωθούν και να μεγαλώσουν τα κέρδη τους οι τραπεζίτες, είναι για να σωθεί και να μεγαλώσει τα κέρδη του το κεφάλαιο, οι εργοδότες και οι βιομήχανοι που, με απίστευτο θράσος, απαιτούν συνεχώς περισσότερα.

Σήμερα-παρά τη στήριξη των χρυσοπληρωμένων μεγαλοδημοσιογράφων-δε μπορούν πια να κρυφτούν, όταν απροκάλυπτα δηλώνουν: «Υλοποιήσαμε εντός λίγων μηνών μεταρρυθμίσεις, για τις οποίες άλλες χώρες χρειάστηκαν δεκαετίες. Οι γυναίκες π.χ. δεν μπορούν πλέον, όπως συνέβαινε σε μεμονωμένες περιπτώσεις, να συνταξιοδοτούνται στην ηλικία των 45 ετών, αλλά συνταξιοδοτούνται όλες στα 65. Πρόκειται για ένα γιγαντιαίο άλμα»

 (Γ. Παπανδρέου, συνέντευξη στην εφημερίδα Bild, 24-2-11 in.gr).

Σήμερα, έχει έρθει η ώρα να φύγουν....

ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ ΤΟ ΝΗΜΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ…

Η καθιέρωση της 8^ης Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα των γυναικών, δεν ξεκίνησε ως φιλανθρωπική παραχώρηση των αστικών πολιτευμάτων, αλλά έχει τις ρίζες της βαθιά στην ιστορία του  εργατικού κινήματος και του αγώνα των εργατριών… Θεωρούμε την ημέρα αυτή επίκαιρη και αναγκαία, όχι ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, αλλά ως ημέρα.................

 διεκδίκησης και χειραφέτησης των ίδιων των γυναικών.

ΧΡΟΝΙΚΟ: 

Το 1820 στη Νέα Αγγλία: η πρώτη αποκλειστικά γυναικεία απεργία στις βιοτεχνίες ενδυμάτων για μείωση του ωραρίου (από 14 σε 10 ώρες), καλύτερους μισθούς και καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Το 1834 και το 1836: δύο μεγάλες απεργίες των εργατριών στη βαμβακοβιομηχανία της Lowell στη Μασαχουσέτη, με ίδια αιτήματα, αποτέλεσμα των οποίων ήταν μετά από κάποια χρόνια (1844) η ίδρυση του πρώτου γυναικείου σωματείου.

Στις 8 Μάρτη 1857 εργάτριες της βιομηχανίας υφασμάτων απεργούν και η αστυνομία δίνει ένα αιματηρό τέλος σε μια μαζικότατη διαδήλωση, όχι μόνο με συλλήψεις, αλλά και με δολοφονίες.

Το 1910 στη Νέα Υόρκη μια συγκλονιστική απεργία 13 εβδομάδων που ξεκίνησε από εργάτριες της βιομηχανίας πουκαμίσων «Τρίγωνο» και κορυφώθηκε με τη συμμετοχή 20.000 εργατριών σε διαδήλωση, έμεινε στην ιστορία ως «η εξέγερση των 20.000 γυναικών».

 Στις 8 Μάρτη 1910, στην Κοπεγχάγη στα πλαίσια του συνεδρίου της 2^ης Διεθνούς, λαμβάνει χώρα η παγκόσμια διάσκεψη σοσιαλιστριών γυναικών και η Κλάρα Τσέτκιν προτείνει την καθιέρωση της 8^ης Μάρτη ως παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, ως φόρο τιμής στις γυναικείες διαδηλώσεις στις ΗΠΑ, στις εργάτριες όλου του κόσμου και στον αγώνα για δικαίωμα ψήφου.

Ένα χρόνο μετά, το 1911, το «Τρίγωνο» παίρνει φωτιά και οι εργάτριες πηδούν φλεγόμενες από τον 9^ο όροφο ή στο φρεάτιο του ασανσέρ, αφού οι εργοδότες έχουν κλειδώσει τις πόρτες. Απολογισμός ήταν 146 νεκρές εργάτριες, η πλειοψηφία κάτω των 18 ετών.

Στις 8 Μάρτη 1912, 23.000 εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης απεργούν και ζητούν 10ωρο, καλύτερες συνθήκες, ίσο μισθό με τους άντρες, κατάργηση της παιδικής εργασίας και δικαίωμα ψήφου. Το σύνθημα «ψωμί και τριαντάφυλλα» κατακλύζει τους δρόμους της Νέας Υόρκης και η αστυνομία γράφει –ξανά- ένα άσχημο τέλος.

Στις 8 Μάρτη 1914 στη Γερμανία διαδηλώνουν χιλιάδες γυναίκες, διεκδικώντας δικαίωμα ψήφου, το οποίο κατακτούν ύστερα από 4 χρόνια.

Στις 8 Μάρτη 1917 (23 Φλεβάρη με το παλιό ημερολόγιο) η απεργία γυναικών στον τομέα κλωστοϋφαντουργίας στη Ρωσία συνοδεύεται με μια τεράστια διαδήλωση στην  Πετρούπολη μια από τις πρώτες της ρώσικης επανάστασης.

Στις 8 Μάρτη 1945 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών στο Ράβενσμπρουκ οι κρατούμενες γιορτάζουν τη μέρα της γυναίκας.

Το 1977 ο ΟΗΕ αναγνωρίζει την 8^η Μάρτη και ξεκινάει έτσι η ενσωμάτωση του  χαρακτήρα της ημέρας.

---------------------------------------------------------------------------------

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός στην ομορφιά της μέρας
Χιλιάδες σκοτεινές κουζίνες, χιλιάδες μαύρες φάμπρικες
Γεμίζουν ξάφνου με του ήλιου τη λαμπράδα
Γιατί ο κόσμος μας ακούει να τραγουδάμε "ψωμί και τριαντάφυλλα, ψωμί και τριαντάφυλλα".

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός είναι και για τους άνδρες ο αγώνας μας
Γιατί είναι των γυναικών παιδιά και τους γεννάμε πάλι,
Φτάνει πια ο παιδεμός σ'όλη μας τη ζωή,
Πεινάνε οι ψυχές και όχι το σώμα μόνο "Δώστε μας Ψωμί και Δώστε μας Τριαντάφυλλα"

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός αμέτρητες γυναίκες πεθαμένες
Σμίγουν το θρήνο τους και λένε το παλιό τραγούδι του ψωμιού`
Οι σκλαβωμένες ψυχές τους γνώρισαν λίγη μόνον ομορφιά, τέχνη κι αγάπη-
Ναι, για το Ψωμί παλεύουμε και για τα Τριαντάφυλλα

Καθώς τραβάμε εμπρός, εμπρός φέρνουμε τις μεγάλες μέρες
Το ξεσήκωμα των γυναικών είναι ξεσήκωμα όλης της ανθρωπότητας
Όχι πια σκλάβοι και τεμπέληδες, δέκα που μοχθούν για έναν που ξαπλώνει
Αλλά ένα δίκαιο μοίρασμα στα αγαθά της ζωής, Ψωμί και Τριαντάφυλλα, Ψωμί και Τριαντάφύλλα.
 Απόσπασμα από ποίημα του Τζέημς Οπενχάιμ, αφιερωμένο στην απεργία των εργατριών, το οποίο έκτοτε αγαπήθηκε πολύ και έγινε ύμνος της Αμερικανικής εργατικής τάξης

Οι σχολιαστές του ΑΝΤΙΧΤΥΠΟΥ